HIRSFELDIA

HIRSFELDIA

Abbatia Germ. cum tit. Principatus: cuius Praesules cum ab aliquot iam saeculis, ad depellendas vicinorum Nobilium iniurias, quas a Buchenaviis, Goerziis, aliisque varias pertulêre, aliena ope indigerent; Friderico Misniae Marchioni ab Ludovico V. Imp. A. C. 1327. postea Gunthero Trevirorum Archiep. atque Falckensteniis Comitibus A. C. 1398. tuendi traditi sunt. Tandem Albertus Abbas, perpetuo patrocinio Ecclesiae suae consulturus, ab Ludovico Hassiae Landgravio illis legibus illud obtinuit A. C. 1432. Ne unquam a Landgraviis Abbatia avelleretur, quorum fidei spontaneâ clientelâ se submiserit; ut arcibus atque urbibus, praesidiis Hassicis, quando Landgraviis lubeat, firmandi virisque contra quoscumque hos iuvare obstricta esset: translatâ in eosdem facultate redimendi bona, aliis ab Abbatibus obligata etc. In quam formulam utrinque repetitis pactionibus consensum est A. C. 1458. et 1490. Postea Philippus, metu amittendorum iurium ex Abbatia ista a Maioribus paratorum, quem Volperti Antistitis tentata in Abbatiam Fuldensem incorporatio intenderat, ad novas conditiones Cratonem Abbatem adegit A. C. 1517. Ne viz. unquam Hirsfeldia alienae Eccl. accessio fieret, neve ad Praesulatum eius alia quam Electionis aut Postulationis via, neque iis pateret, qui sacri Principatus dignitate iam ornati aut Hassiae Landgraviis exosi essent. Bello dein Rustico, quo subditi quoque Abbatis correpti, Hirsfeldiam velut belli

iure ingressus, Urbem immunitatibus, Abbates atque Capitulares libertate exuit, atque per totam illam ditionem publicae Religionis cultum mutavit. A' quo tempore cum subditis suis in ordinem redacti Hirsfeldiae Principes propitis servitio, quam imperio, abfuêre, donec Hassi melius rati, si Abbatum iure nomineque ipsi regnarent, non multo labore, quod voluêre, indepti sunt; Othone Mauritii filio primum Ioachimo Abbati et isti fratre Gulielmo, qui morituris succedetent, subrogato. Quod cum Rudolphus Il. et Matthias Impp. proposito edicto, nemine tamen nominato, improbarent A. C. 1617. non tamen cesêre Catti, quin potius Pace Westphalicâ id tandem impetrâ4unt, ut satisfactionis loco, ob accepta ab Pontificio milite damna, flagitatae, terram istam saecularis Principatus nomine sibi retinerent. Tob. Pfanner. de praec. Germ. Principp. Gentib. c. 8.